امین نادی
نمایشگاه نهفتگی از فاصله زمانی بین مواجهه با عامل بیماری زا و ظهور علائم بیماری می گوید. از تکثر عواملی سخن می گوید که با ظاهری زیبا و مولکولی تاثیراتی بلند مدت و سیطره ای مزمن در تخریب و نابودی هر چیزی دارند. مهمانانی در کالبد میزبان که ظاهری گول زننده دارند اما در بلند مدت آنچه از حضورشان عاید میزبان می شود تخریب و نابودی ست. آن ها فرکتال هایی هستند بر بستر گالری که هر بار هر کدام در ابعادی مشخص تکرار شده اند.
بیانیهٔ نمایشگاه اما بدون طرح دغدغه ای اجتماعی اصالت را به آزمون و خطا و فرم و ریخت می دهد. مدیوم مورد استفاده هم در تبیین این کارکرد اجتماعی گنگ عمل می کند. ارتباط میان رنگ اتومبیل در تابلو های نقاشی و گوی های سفالی لعاب دار با دغدغهٔ احتمالی هنرمند جای کار دارد. هنر معاصر با در نظر داشتن مسئلهٔ معاصر می بایست به روشنی دغدغهٔ انسان امروز را طرح کرده و با ایجاد سوال مخاطب را به چالش بکشد. هنرمند بی هیچ پروایی راوی ارتباط اثر و معاصریت مفهوم مورد نظرش است در حالی که در این پروژه همه چیز مسکوت مانده است. در پایان و در ارتباط با معاصریت اثر آنچه سوال برانگیز است این که آیا هنر امروز که حامل دغدغهٔ انسان ایرانی معاصر است می بایست خود، کالای نظام سرمایه شده و به قیمت های گزاف وارد چرخهٔ اقتصادی شود یا با به چالش کشیدن بازار و عملکردی اعتراضی خود را از چرخهٔ مصرفی دور نگه دارد. با این نگاه، تنها یک اثر در این نمایشگاه حائز ویژگی هنر معاصر بود، قابلیت فروش نداشت و البته مکان ویژه بود.
