شام‌گاه یک‌شنبه ۲۱آبان۱۳۹۶ زمین لرزه ای به بزرگی ۷.۳ریشتر حوالی مرز ایران و عراق را به لرزه دراورد.
کانون زمین‌لرزه ۵ کیلومتری شهر ازگله کرمانشاه بود و زلزله نگاری آمریکا کانون این زلزله را ۳۲ کیلومتری حومه شهر عراقی حلبچه اعلام کرد.
بر طبق گفته رئیس مرکز لرزه‌نگاری ایران چندین پیش لرزه قبل از زلزله ۷٫۳ ریشتری حوالی ساعت ۲۱ تا ۲۱:۴۸ اتفاق افتاده که موجب هشیاری مردم شد و بزرگ‌ترین این پیش لرزه‌ها به قدرت ۴/۵ ریشتر ثبت شده است.
تعداد کشته‌ها در ایران به ۵۷۴ نفر رسیده و همچنین ۹٬۳۸۸ نفر نیز زخمی شده‌اند و حدود ۷۰٬۰۰۰ نفر بی‌خانمان شدند.
شهر ازگله نزدیک‌ترین شهر به کانون زلزله (۵ کیلومتر) بود. عمق زمین لرزه ۱۱ کیلومتر بوده که به علت عمق کم و مدت زیاد در کل منطقه شمال غرب کشور احساس شد. عدم امدادرسانی های اولیه در روزهای ابتدایی و عدم مدیریت به موقع بحران منجر به سرازیر شدن سیل جمعیت کمک های مردمی از سراسر ایران به سمت کرمانشاه و مختل شدن تمام مسیرهای مواصلاتی شده بود.
حدود 10 روز بعد از وقوع زلزله،به همراهی یکی از دوستانم برای عکاسی و تصویربرداری راهی مناطق زلزله زده شدیم.دومین تجربه عکاسی بحران(بعد از سیلی که سال 94 در سیجان آمد و برای یک خبرگزاری آن را پوشش می‌دادم) و اولین عکاسی من از پسا زلزله بود.
در نگاه اول نظرم به مناظر خالی از آدمی جلب شد که ده روز پیش به ادامه حیات فکرمی‌کردند اما امروز خرابه ای بیش نیستند. همیشه فضا ها را آدم‌ها می‌سازند و این بی آدمی به طور اغراق شده ای به چشم می آمد. پس تصمیم گرفتم ناظری باشم بر فضاهای مرده ای که هنوز اندکی زندگی در آن‌ها جاری‌ست.
مجموعه حاضر، تلاش اندکی است برای تماشای روستاهای زلزله زده کرمانشاه، ده روز بعد از زلزله.
