چهره ژانوسی[1] کرونا
چیزی حس نمی‌کنم جز دشواری بودن.
فونتنل[2]
اکنون دو سال از لحظه‌ای که من هم‌چنان دیگرانی هم‌دلانه تلاش کردم تا سهمی در مواجهه با شیوع پاندمی کووید ۱۹ داشته باشم می‌گذرد. گاهی ناظر و عکاس، گاهی دست به کار و امیدوار، گاهی دست شسته و بغض آلود؛ اما گمان کنم هیچ دوگانه فضایی همچون بیمارستان – گورستان نمی‌تواند ما را متوجه شکنندگی موقعیتمان قرار دهد؛ چهره‌ای دوگانه و از قضا کاملا ژانوسی که هم نوید درمان و ادامه حیات می‌دهد و هم خبر از فروریختن خوش‌بینی و مرگ. من ناظر و ثبت کننده تمامی تقلاهایی بوده و خواهم بود که امروز بسیاری می‌دانند و یا حتی در تجربه‌ای نزدیک عمق فاجعه‌بار بودن آن را با گوشت و پوست خود لمس کرده باشند، تمام دیگرانی چون من که در بسیاری از لحظات در آستانه ایستادند و ناتوان از یافتن علاج دردی بی‌انتها شدید بیش از هر زمان دیگری دشواری بودن را حس کردند و شاید همچون من امیدوار برای گرفتن آخرین فریم پایان کرونا؛ چه کسی می‌داند چه روز و ساعتی؟
[1] ژانوس، در اساطیر رومی، خدای دروازه‌ها، دربها، گذرگاه‌ها و مسیرهای ورودی، و همین‌طور خدای آغازها و پایان‌ها بود. برجسته‌ترین میراث باقی‌مانده از ژانوس در فرهنگ مدرن، همنام او یعنی ماه ژانویه می‌باشد که ماه نخست سال می‌باشد. دلیل این نام‌گذاری این است که از طرفی هر سال جدید، با این ماه آغاز می‌شود و از طرف دیگر، سال گذشته با این ماه خاتمه می‌یابد. ژانوس اغلب با دو چهره یا دو سر به تصویر کشیده می‌شود که از این دو سر، یکی به روبرو و دیگری در جهت مخالف آن، یعنی به پشت سر نگاه می‌کند. اعتقاد بر این است که این دو سر به آینده و گذشته می‌نگرند.
[2] Bernard le Bovier de Fontenelle نویسنده‌ی فرانسوی (۱۷۵۷-۱۶۵۷).
